Altı Yaş

Üç numaralı bir imaj,

Berber koltuğu kolluklarına bırakılmış

Tahta parçasının üzerinde yıllanan

Hayata en umarsız bir kaçıştı bu

Kaçıncı kez döndüğünü bilmediği viraja bakarken

Kaç kez dönmüştü şimdiki gibi virajları

Ve artık alabildiğine uzatabiliyordu saçlarını

Alabildiğine uzatabiliyordu berber koltuklarında

Ayaklarını…

Kaçıncı kez dönmüştü bu virajı

Durup dinlemeden

Durup dinlenmeden

Üç numaralı bir imajdı

Berber koltuğu kolluklarına bırakılmış

Tahta parçasının üzerinde yıllanan

Neden diye sormadı kimse ona

Her giden yolcunun ardına döktüğü mürekkebi

Kaçıncı kez dönmüştü bu virajı

Sadece yalnızlığına ağladı

Yalnızlığın tadını bilmiyorum dediği yıllardı

Kan kokusu ve dumana hayran kalan gözlerini

Yinede neden diye sorulmasını beklemedi

Evinin kapısından çıkan tabut kim için diye sormadığı gibi

Üç numaralı bir imajın yıllarıydı

Mankurtlaşmamış zamanın az evveliydi

Âdem olmanın ağırlığını duymadı bile

Başparmağından akan kanın tadına daha varmamıştı

Durulmuş yolların üzerinde yürüyebiliyordu artık

Durgunluğunu sormadan

Yol olmanın sorumsuzluğu değildi

Ellerinden oluk oluk akan kan

Üç numaralı bir imaj,

Berber koltuğu kolluklarına bırakılmış

Tahta parçasının üzerinde yıllanan

Sevgilisinin göğsünden,

Gözlerden kan akanları izlerken…

Soğuk bir kış gününü hatırladı

Sıcaktan akan terini içerken

Üç numaralı yılların

Koltukları artık üzerindeydi

Kimse tutmadı elini

Ellerini uzatacağı kimsesi olmadığı gibi

Kollarının uzunluğunu seçmedi

Yaşayarak öğrenmedi

Öğrenerek yaşamadığı gibi

…ve her şey

Üç numaralı yılların ince bir çizgisi

Kaçıncı kez dönmüştü bu virajı

Her gidişinde kendini uğurlayan

Her geldiğinde kendisini karşılayandı

Kaçıncı kez dönmüştü bu virajı

Mankurtlaşmamış zamanın az evveli

Âdem olmanın ağırlığını hisseder gibi

Kanı daha çok seviyordu

Her çıkılan yol ölüme biraz daha yaklaşmaktı

Üç numaralı bir imaj,

Berber koltuğu kolluklarına bırakılmış

Tahta parçasının üzerinde yıllanan

Kaçıncı kez dönmüştü bu virajı

…ve ölümü kıl payı kaçırmıştı

Hayalle gerçek arasında bir köprü

Yolculuklar, yolluklar ve yollardı

Ölümü kılpayı kaçırdığını düşündü

…ve herhangi bir zamandaki uğurlayışları

Hiç kimseye elini salladı

Yıllanmış üç numaralı yıllardan uzak

Ve artık hiçbir otobüs camı buğulanmıyordu

Her şey çıplak ve ortadaydı

Şimdi titremeden sevişebiliyordu

Hayalle gerçek arasındaki köprüyü düşündü

…ve ölümü kılpayı kaçırışını

Mankurtlaşmamış yılların az evveliydi

Adem olmak hayalini içinde yaşarken

Üç numaralı yılların göbeğinden geçti

Nereye nasıl gideceğini sormadı

Kimsenin bilmediğini biliyordu

Durgun yolların üzerinde yürümezlerdi

Kendisi gibi

Mankurtlaşmış yürüyen bir yoldu hayat

Üç numaralı bir imaj,

Berber koltuğu kolluklarına bırakılmış

Tahta parçasının üzerinde yıllanan

Yalnızdı,

Ağladı

Yalnızlığın tadını bilmediği yıllardı

Eller uzayana dek ağladı

Kan kokuyordu her yer

…ve bağırıyordu ruh

Bedeninden çıkarken

Üç numaralı yılların siyahını düşündü

…ve ölümü kılpayı kaçırışını

Kaçıncı kez dönüyordu bu virajı

Yine kendisini uğurladı

Ve gideceği yerde karşılayacaktı 

Sevmek nedir derken

Sevilmeyi aradı

Her haliyle bir âdemdi o

…ve mankurtlaşmamıştı

Duruldu, durgundu

Artık soru sormuyordu

Peşinden koşmuyordu soru işaretlerinin

Nede olsa ölümü kılpayı kaçırmıştı

Ama ikincisinde tutacaktı

Sevgilisinin ellerini tutması gibi

Nerde olduğunu sordu sevgilinin

Durdu, durgunlaştı

Artık sormayacağını düşündü

…ve ölümü kılpayı kaçırışını

 Vazgeçti her şeyden

Yolları izledi

Her sollanan yolcu

Ölümü kaçırmaktı diye düşündü

Her yaklaşılan viraj umudunu artırmıştı

Umut diye düşündü

…ve üç numaralı yılların siyahını

Durdu,

Durgun yollar gibi

Unuttu yolcu olduğunu

Kimseye sormadı nereye gideceğini

Hiç kimse bilmiyordu çünki

Onlarda yolcuydu onun gibi

Koşanları izledi

…ve bedenlerden ayrılırken

Islık çalan ruhları

Kaçıncı kez dönmüştü bu virajı

Durdu,

Sustu

Akmayan gözyaşlarını düşündü

Tebessüm etti yüzü

…ve ısırdığı dilinden kanlar akıyordu

Artık konuşamıyordu münzevi…

yakup

(2008)